Nie taki słodki flirt: Dziwnoziemia 1

Rozdział pierwszy

"Piątek trzynastego"

            Cztery lata temu wydarzył się wypadek w którym zniknął młodociany zespół. Do tej pory nie odnaleziono ciał. Bardzo to przeżywał, gdyż jednego z zaginionych kochał...  

            Czas obecny. Lotnisko w Nowym Jorku. Z samolotu wysiadł niebiesko włosy chłopak rozcierał sobie obolałą głowę nienawidził tych zmian czasowych i u licha po co dał się namówić bratu na to? Nie dość, że był zmęczony podróżą to jeszcze jakiś królewicz opóźnia odprawę kłócąc się z celnikiem, który próbuje coś wytłumaczyć ciągle gadającemu blondasowi.

- Pięknie piątek trzynastego. Co jeszcze się mi przytrafi? – pomyślał Alex wyciągając telefon i go włączając. Wybrał numer i patrząc na księcia jak nazwał chłopaka odezwał się do osoby, która odebrała – Mira, jestem na lotnisku. Utknąłem przez jakiegoś blond księciunia i nie wiem jak długo to potrwa. Przesuniesz to spotkanie? – zapytał wywracając oczami po  odpowiedzi kobiety. – Zadzwonię z hotelu, do usłyszenia. – rozłączył się.

            Awantura potrwała jeszcze godzinę, a kolejną dotarcie do hotelu. Marzył jedynie o prysznicu i łóżku. Jeszcze do tego księciuniem okazał się model z którym miał współpracować. Wydął policzki niezadowolony i jeszcze  nie widział brata.

            Wyszedł z łazienki w samym ręczniku wycierając włosy, gdy do pokoju wtargnęła jak burza białowłosa kobieta.

- Cześć Alex! – powiedziała na powitanie – Widzę, że dobrze wyglądasz, ćwiczyłeś?    

- Nie. Za to ty zdecydowanie słudłaś Mira. O co chodzi z tymi zdjęciami w samolocie i to na bermudach? Mówiłem, że… - bąknął niezadowolony patrząc na kobietę.

- Nie marudź! Świetnie płacą i to prywatny samolot, nie żaden rejsowy, jak zawsze przesadzasz. – machnęła ręką siadając na fotelu.

- Wcale, bo nie! – zawołał. – Po za tym mój…

- Alex- uciszyła chłopaka na chwilę – A co z króliczą łapką na szczęście. Dam ci taką jak znajdę. – zaproponowała. Alex z niezadowoleniem usiadł na kanapie i popatrzył nadąsany na białowłosą kobietę. Była po czterdziestce, a jej włosy były śnieżnobiałe, tłumaczyła mu, że w jej rodzinie wszyscy szybko siwieją. Schudła i była zmęczona, praca z takim modelem jak on musiała być uciążliwa. Grał rolę pozytywnie nastawionego młodego chłopaka, którego rozpiera energia. A w rzeczywiście był nie rozsądnie przesądny.

- No przecież mówiłam ci…

- Nie! Nie mówiłaś! – przerwał jej podnosząć się z kanapy. – Bo gdybyś powiedziała, nigdy bym się nie zgodził! Nawet Armin by mnie nie namówił! A wszystko mnie ostrzegało! – wyrzucił dłonie w górę zaczynając krążyć po pokoju. Nawet nie zwrócił uwagi, że zawiązany na biodrach ręcznik się zsunął. – Najpierw czarny kot! Później opóźnienie lotu i te zdarzenie na lotnisku! A na dokładkę jest piątek trzynastego!

- Alex.. – chciała wtrącić Mira.

- I ty mówisz, że mam nie panikować?! – wykrzyknął i spojrzał na nią.

- Alex.. – ponowiła próbę.

- No przecież wiem! Przyjąłem tą ofertę ze względu na Armina i teraz cholera panikuję, bo nie mam jak się z tego wyplątać!

- ALEX – krzyknęła uciszając zaskoczonego chłopaka – Na BOGA nałóż coś na siebie i nie świeć mi tyłkiem przed oczami!

- I jeszcze to – prychną wchodząc do sypialni i wyciągając ubrania z walizki.

- Alex to naprawdę trudne. Nie da się odkręcić tego kontraktu. – pokręciła głową – Może zabiorę cię do wróżki? Jest tu ta znana ze swoich spełniających się proroctw Toya. – zaproponowała.

- Ta dzięki – mruknął wychodząc z pokoju ubrany w pomarańczowe spodnie dresowe. – Gadałaś z tym gościem od marki? Mów! – zażądał ponownie siadając naprzeciwko agentki.

- Tak nadal chce byście to byli wy. To sesja warta miliona, to nie tylko ciuchy, ale i biżuteria. Wszystko dopracowane do waszych wymiarów. Nawet nie chce słyszeć o zerwaniu kontraktu, grozi nam pozwem. Po za tym filia firmy znajduje się na Bahama i dlatego tam mają odbyć się zdjęcia. Alex, zobaczysz wszystko będzie dobrze – powiedziała widząc nadąsaną minę niebieskowłosego. Chłopak odetchnął spuszczając głowę w dół.

- No w sumie racja. Jutro czternasty i sobota. To gdzie ta wróżka? – zapytał zerkając na kobietę.

- Dam ci adres, jeśli chcesz iść – uśmiechnęła się zostawiając wizytówkę wróżki i wstając – Pamiętaj jesteś moim asem – uszczypnęła chłopaka w policzek i ruszyła  do wyjścia. – A właśnie poznałeś już…

- Modeli? Jednym z nich jest dziecko szczęścia Armin, jak zawsze zadowolony z konsolą w ręku. A Nataniel lubi się kłócić… ale jest dobrze zorganizowany i zawsze ma ostatnie zdanie. – mruknął z niezadowoleniem.

- Nie polubiłeś go? – zapytała łapiąc za klamkę i zerkając na chłopaka.

- Nie, no jest spoko. W sumie Nataniel korzysta ze swej sławy by się wszędzie wepchnąć, ale w sumie nie przeszkadza mi to.

- To świetnie. No to do jutra – pożegnała się wychodząc.

Alex opadł na oparcie i westchnął.

- Pora zakończyć ten pechowy dzień – mruknął podnosząc się i ruszając do sypialni.