Wygnaniec - "Spotkanie"

Rany, które miał na całym ciele bolały, gdy tylko ocierał się o nie materiał koszuli. Oparł się o drzewo zaraz sycząc, gdy plecy dotknęły kory. Przeklinał sam siebie za brak ostrożności, gdyby jej trochę miał nie złapaliby go podczas polowania.

Sam sobie był winny tego, że Sadysta z Piekła go sobie upodobał i teraz się dziwił swojego stanu? Gdyby wcześniej się zorientował jaki on jest, że go wyda i będzie się nad nim znęcał przez tyle czasu dla pieprzonej zabawy… tak wtedy by nigdy nie spróbował do niego się zbliżyć. I ta jego twarz… Ten wygląd był mylący i tak podobny do jego brata. Przymknął na chwilę oczy by opanować bolące go ciało. Ruszył powoli w dalszą drogę.

Musiał przed nocą dotrzeć do ścieżki boga w innym wypadku pożrą go Nocne Cichce. Skróty były najlepszym wyjściem w tym momencie, choć z drugiej strony w jego stanie było to również i niebezpieczne. Po krótkim marszu zatrzymał się opierając dłoń o drzewo. Płuca go niemiłosiernie bolały przy każdym wdechu i wydechu. Starał się myślami zmotywować do ruchu, a jego Łowca naciskał na niego jeszcze bardziej.

- Nie – sapnął z trudem do siebie uciszając natarczywe dobijanie się w jego głowie. Choć ucichł doskonale wiedział, że tylko czeka na dogodny moment. Łowca był jego drugą osobowością. Walczył, kiedy on opadał z sił dodawał mu otuchy, gdy tego potrzebował, ale była cena za jego pojawienie się, która zawsze kosztowała kogoś życie. A przecież chciał odpokutować to co zrobił...

            Z zamyślenia wyrwał go szmer kogoś przedzierającego się przez las. Krzyki i gwizdy, nawoływanie do polowania, doskonale wiedział, kto się zbliżał.

- Kurwa! Mięsożercy – warknął do siebie ukrywając się za gęstwiną drzew. Obok jego kryjówki przebiegł chłopak, a zaraz za nim trzech polujących kanibali.

- Zostawcie mnie! – krzyknął przerażony chłopak –Nic wam nie zrobiłem! – jęknął przerażony

- Chciałbyś mięsko – zachichotał jeden z łowców, po barwie głosu rozpoznał go, Skalpiarz.

- Delikatne mięsko to pychota – zawołał  drugi, którego także rozpoznał jako Smakosza. Wobec tego trzecią osobą musiała być kobieta o imieniu Oczko.

- Chce jego oczy. Mogę? Mogę je zjeść? – dopytywała się kobieta ze skrzekliwym glosem.

            Przymknął oczy, nic nie mógł poradzić na fakt, że chłopak miał pecha. Trzask i puste echo uderzenia sprawiły, że otworzył oczy i wyjrzał z ukrycia. Między drzewami dojrzał chłopaka z długimi włosami w ręku trzyma grubą gałąź, której jeden koniec był zakrwawiony, a pod jego nogami leżał jeden z Mięsożerców. Ryk pełen wściekłości wydobył się z gardła pozostałych kanibali.

- Uderzył Smakosza! – zawołała histerycznie Oczko.

- Zostawcie mnie! – krzyknął przerażony chłopak.

            Westchnął, jego dewizą nie było wtrącanie się. Jednak chłopak wyglądał na przerażonego i zdezorientowanego. Jak gdyby pierwszy raz zobaczył Mięsożerców. Coś go tknęło, czy teraz widząc tego chłopaka pozwoli mu skończyć w kotle tego plemienia? Doskonale znal tą odpowiedź, a i Łowca chciał zabawić się z kanibalami. Podniósł się ze swej kryjówki, jeszcze nie wyczuli jego obecności. A obolałe ciało mu nie pomoże uratować chłopaka, przez chwilę się zastanawiał, czy to aby dobry pomysł? Jednak czując obecność Łowcy tuż pod skórą, przymknął oczy, a gdy je otworzył ból zniknął. Pozwolił Mu na częściowe wydostanie się, czego dowodem były czerwone plamki w jego brązowawych tęczówkach.

- Co robicie na moim terenie? – zapytał spokojnie skupiając na sobie trzy spojrzenia. – Polujecie?

- To nasza zdobyć – odpowiedział Skalpiarz.

- Łowca – syknęła Oczko szukając drogi ucieczki. Nie dziwił się tej reakcji, po tym co zrobił, gdy pozwolił Łowcy wyjść Mięsożercy go się obawiali. Czuł z tego satysfakcję, że był nie do ruszenia.

- Wasza zdobycz na moim terenie? – zapytał zastanawiając się – Ach! Czyli jeśli Ja będę polował na wasze nędzne plemię, nie będziecie się sprzeciwiać? – zastanowił się posyłając groźbę spojrzeniem. Łowca nie lubił intruzów polujących na jego terytorium i postarał się by wyczuli patrząc na niego. Tak jak się spodziewał nawet Skalpiarz drgnął nerwowo.

- Miałeś nie wtrącać się w nasze sposoby! – warknął dość niepewnie jak na przewódcę grupy polującej. Co zauważyła również Oczko.

-Nie wtrącam się. Jednak nie mieliście polować na mojej ziemi. Kto tu łamie umowę? – zapytał wyciągając nóż z cholewki buta. – Odejdziecie stąd puki dobry? Czy wolicie bym nakarmił wami wasze plemię?

            Skalparz niechętnie dał znak do odwrotu dla Oczka i zabierając nieprzytomnego Smakosza odeszli.  To było zbyt proste, może odpuścili na tą chwilę, a gdy odejdzie zaatakują chłopaka. Tak, to pewnie był ich plan, ale się pomylą nie zostawi tu chłopaka. Odprowadzi go do Piekła i wróci do domu.

- Jesteś cały? – zapytał podchodząc do chłopaka. Dopiero teraz mógł mu się lepiej przyjrzeć. Był bardzo przystojny, co sugerował mu nawet Łowca. . Czarne długie włosy z refleksami zieleni odbijały się od blade cery. Była ona prawie biała, sprawiała wrażenie delikatnej i kruchej niczym porcelana. Gdy podniósł na niego wzrok dojrzał turkusowe oczy, płonęły wolą przetrwania wymieszaną z przerażeniem. Taka mieszanka powodowała, że łowca jeszcze bardziej paginą wyjść. – W porządku? – zapytał ostrożnie.

- Nic nie jest w porządku! – jęknął chłopak kręcąc głową i zamykając oczy. – O mało mnie nie zabili!

- Tylko idiota chodzi po lesie sam. Na dokładkę nie uzbrojony – stwierdził prostując się i wpatrując się w gałąź, którą nadal ściskał czarnowłosy. – Po za tym nie pytałem o to. Pogryźli cię? – zapytał wyciągając dłoń w stronę chłopaka.

- Nie, znaczy się jestem cały. – zakłopotał się chłopa kłapiąc pomocną dłoń bruneta. – Jestem Gabriel z Leśnych. – przedstawił się chłopak

- Stefan Łowca. – odparł nadal przyglądając się obcemu. Był inny niż tubylcy czy też miastowi. Po za tym sposób w jaki się przedstawił. – Leśny? Nigdy o takich nie słyszałem. Pewnie jesteś z zewnątrz – stwierdził, to by wyjaśniło jego zachowanie.

-Zewnątrz? – zapytał zdziwiony Gabriel wpatrując się w swego wybawcę.

- Później wytłumaczę jeśli będziesz miał na to ochotę. Teraz lepiej się pośpieszmy, słońce niedługo zajdzie. – dodał ruszając przed siebie. Łowca się uspokajał i coraz mniej zaczynał czuć jego obecność, co zwiastowało powrót bólu. Musiał się oddalić z dala od Mięsożerców, kręcących się w pobliżu.

- Poczekaj! – jęknął czarnowłosy – Nie zostawiaj mnie tu samego. – poprosił ruszając za brunetem.

- Nie mamy czasu, jeśli Mięsożercy zauważą jak jestem słaby w obecnej chwili zabiją nas oboje – mruknął łapiąc się za pień drzewa, gdy ból całkowicie naparł na niego.

- Słabego? – zapytał podchodząc bliżej.

            Uśmiechnął się pod nosem. Chłopak był z Zewnątrz nie miał pojęcia co tu się dzieje. A teraz cholera musiał nim się zająć, to nie było odpowiednie miejsce dla takiego delikatnego chłopca. Z wysiłkiem wyciągnął z kieszeni pomiętą paczkę papierosów i zapalił jednego. Czarne Palmy działały jak narkotyk neutralizowały na chwilę ból jak i też Łowcę siedzącego w nim, choć ten drugi na długo nie pozostawał cicho.

- Przez ostatni tydzień byłem torturowany przez Sadystę, ale nie jest tak źle skoro nie zauważyłeś – uśmiechnął się wyciągając faki w jego kierunku. Gabriel pokręcił głową. –Cieszę się, że Mięsożercy także tego nie zauważyli. – dodał.

- Nie jestem głupi, tylko nie mogę się odnaleźć w tym miejscu. – wytłumaczył się łapiąc pod ramię bruneta, który się potknął.

- To Wygnaniec. Tego miejsca nie da się pojąć, czy też z niego uciec. – stwierdził Stefan odtrącając dłoń chłopaka.

- Wygnaniec? To jest bajka! – stwierdził Gabriel – to miejsce nie istnieje – pokręcił głową niedowierzająco.

- Wierz sobie w co chcesz. Jednak popełniłeś Niewybaczalnego i dlatego trafiłeś do tego miejsca. – odpowiedział spokojnie Łowca posyłając spojrzenie pełne irytacji czarnowłosemu. Przypominał mu to jak sam zareagował i jak głupi był, gdy tu trafił. To miejsce uważane za groźbę dla dzieci by były grzeczne istniało. A w tym momencie nie chciał rozmawiać, czy też cokolwiek tłumaczyć. Marzył tylko o jednym trafić do łóżka i odespać ten tydzień horroru.

            Dość długo szli w milczeniu, widział jak czarnowłosy niepewnie się rozgląda na boki. Sam wiedział, że mają mało czasu, słońce już chyliło się do zajścia. Jeśli niedojdą do kamiennej ścieżki boga zginą.

- Dokąd idziemy? – zapytał w końcu Gabriel.

- Do mojej chaty – odpowiedział, gdy jego nogi stanęły na kamiennej dróżce. Zdążył przed słońcem ulżyło mu. Teraz byli bezpieczni.  – Po zachodzie słońca nie z schodź z tej ścieżki, nawet jeśli coś zauważysz. – ostrzegł chłopaka.

- Dlaczego?

- Jeśli chcesz przeżyć posłuchasz mnie – stwierdził Stefan. Ból, który starał się ignorować uwolnił się wraz z ulgą. Uderzył w niego z oszałamiającą silą, w głowie mu się kręciło, a obraz zaczął się zamazywać. Usłyszał tylko jak nieznajomy krzyknął jego imię. A później ból zniknął…

"Wygnaniec - Łowca"