Nie taki Słodki Flirt - Rozdział szósty

                Demon strasznie ujadał pod drzwiami, a on od razu wyczuł i rozpoznał tą woń. Miał zamiar ignorować jego obecność. Jednak zdawał sobie sprawę, że nie proszony gość także wie, że on tu jest.

- Cholera – prychnął łapiąc psa za obrożę i zamykając go w innym pokoju. Przeczesał ręką czerwone włosy i podszedł do drzwi otwierając je. – Miałem zamiar zignorować twoje pukanie, gdyby Demon tak nie ujadał. – powiedział na wstępie patrząc w miodowe oczy blondyna. Otaksował go spojrzeniem i skrzywił się – rany chyba tym razem przesadził.

                Nataniel wyglądał jak nieszczęście. Zresztą za każdym razem, gdy przychodził do niego. Podarta koszula podrapane do krwi ciało, rozcięta warga i duży siniak na oku. Jednak spojrzenie miał zimne jak zawsze. Nie łatwo być samcem alfa w stadzie innego alfy. A właśnie w takiej sytuacji był Nataniel, jego ojciec nie dość że był przewódcą Kociej Straży to i strasznym despotą.

                Blondyn nie zwracając uwagę na brak zaproszenia ze stronę czerwonowłosego wepchnął go do środka i sam wszedł. Przycisnął do ściany i wpił się w jego usta, zaraz został odepchnięty.

- Nie wyżywaj się na mnie za zachowanie ojca – warknął Kastiel – Co ja z tobą się mam – westchnął patrząc na beznamiętną twarz przewodniczącego. – Najpierw cię opatrzymy i powinieneś się wyką… - sapnął zaskoczony, gdy wylądował na ziemi, a nim usiadł Nataniel.

- To dobry pomysł. Wyliż je – uśmiechnął się złośliwie blondyn pochylając się nad chłopakiem. – Ostatnio za często plącze się obok ciebie Chi, muszę cię ukarać za tego kleszcza…

- Pieprz się Nat. Przychodzisz tu tylko po to  by się na mnie wyładować za ojca. – stwierdził Kastiel odsuwając głowę Nataniela. – Cholera już po mnie – pomyślał czując pazury na swojej skórze. I zęby na szyi, odchylił głowę odsłaniając gardło. W ten sposób pokazał, że Kot wygrał.

- Grzeczny chłopiec – mruknął Nataniel pokazując swoje uszy i ogon. – A teraz pobawmy się z Wilczkiem. – szepnął w usta czerwonowłosego, który poddał się pozwalając Natanielowi na wszystko.

                Od rozstania z Lisicą Kasitel był nadzwyczajnie posłuszny, czyżby oswoił tego wilka? Jego dłoń powiodła po krzywiznach ciała śpiącego. Wszędzie widział swoje pazury, będzie musiał je wylizać by szybciej się zagoiły, ale warto było.

                Nataniel usiadł na łóżku i rozejrzał się po pokoju. Dokładnie znał każdy milimetr tego miejsca. Czuł się tu jak u siebie, nawet ma tu swoje rzeczy na zmianę. Choć uparty wilk ciągle warczał, że je powyrzuca. Uparty, ale to jego wilk i nie miał zamiaru się nim dzielić. Podniósł się z łóżka i wszedł do łazienki. Za trzy godziny ponownie będzie musiał udawać przykładnego ucznia. Tak wiele z tym roboty. Wolałby ten czas spędzić na tresurze Kastiela.

- Jak skończysz wynoś się stąd. Nie chcę cię na oczy widzieć cholerny bydlaku – usłyszał zza drzwi łazienki. Uśmiechnął się nastawiając uszu. Kastiel miał problemy z poruszaniem, więc i dziś będzie musiał mu wypisać usprawiedliwienie za wagary. Uśmiechnął się do siebie wchodząc pod strumień wody.

Rozdział siódmy