Słodki Flirt - Spotkanie po latach część 5

Opowiadanie jest typu Yaoi, zawiera także wulgaryzmy!

            Debra tak intensywnie się w niego wpatrywała, że nie mógł się skupić na gazecie, którą przeglądał. Podniósł na nią zirytowane spojrzenie.

- Czego? – zapytał kobiety siedzącej po drugiej stronie stołu.

- Nic – odparła odwracając wzrok i podnosząc się, obeszła stół i pochyliła się nad nim. – Jesteś najgorszy…

- Znowu chcesz się na mnie wyładować? – westchnął teatralnie odkładając gazetę i patrząc jej w oczy. – To z kim sypiam nie powinno ciebie obchodzić.

- Sprowadzasz za każdym razem do domu jakieś dziwki, a teraz TO! – wskazała na stojącego w wejściu do kuchni blondyna. – Co sobie pomyśli Natia o takim ojcu!

            Nataniel wycofał się z kuchni. Nie powinien tu przychodzić, popełnił błąd ulegając pożądaniu. Wszedł do sypialni i pozbierał swoje rzeczy przebierając się w nie. Przez niego rodzina Kastiela może się rozpaść. Po za tym Kastiel był z Debrą…

- Pan do tatusia? – zapytała go na korytarzu czarnowłosa dziewczynka. Była ubrana w niebieską koszulkę w gwiazdki i czarne spodenki dresowe. Patrzyła na niego błękitnymi zaskoczonymi oczami.

- Przepraszam – wykrztusił z siebie i wybiegł stamtąd. Mała dziewczynka wyglądała jak kopia Kastiela, więc miał dziecko. Tym bardziej nie mógł sobie pozwolić na rozbicie jego rodziny. Czuł się z tym źle i to bardzo. Wydostał się z apartamentowca i ruszył wolniej ulicą. Łzy same cisnęły mu się do oczu, bolało go to jeszcze bardziej.

***

- Tatuś! – zawołała radośnie czarnowłosa rzucając się na Kastiela szyję. Mężczyzna ją uściskał i ucałował w czoło.

- Cześć słoneczko – uśmiechnął się do małej, ciesząc się, że zakończyła jego wymianę zdań z Debrą. – Słuchaj powinnaś z nim pogadać, a nie się na mnie wyładowywać. To twój facet cię wyrzucił z domu. – stwierdził.

- Tatusiu, miałeś gościa? – zapytał Natia patrząc na ojca.

- Tak, mamy na śniadaniu gościa – uśmiechnął się do małej – chcesz go poznać? To mój kolega ze szkoły…

- Ale ten smutny pan… – odparła mała – powiedział przepraszam i wybiegł.

- Znowu ucieka – syknął Kastiel podnosząc się i zdejmując małą z kolan.

- Co zamierzasz? – zapytała Debra – Czy to nie lepiej? I tak byś się go pozbył.

- Zamknij się Debra – warknął Kastiel posyłając kobiecie wściekłe spojrzenie. – Tolerowałem twoje zachowanie, ale nie zapominaj, że jesteś tylko gościem. – powiedział w jej kierunku. – Natia, tatuś niedługo wróci – zwrócił się do dziewczynki.

- Idziesz pocieszyć tamtego pana? – zapytała.

- Tak, kochanie. – uśmiechnął się do małej i wyszedł z mieszkania. Wybiegł na ulicę i rozejrzał się. - Jeśli nie udało mu się wezwać taksówki, powinien skierować się w stronę przystanku – pomyślał rozglądając się – Cholera w którą stronę ten tchórz poszedł? – zastanowił się. – Chyba nie będę mia… - nie dokończył zauważając sylwetkę blondyna wchodzącego do parku.

            - Więc jaka ona była? – zadała pytanie dziewczyna na której kolanach leżał czerwonowłosy.

- Kto taki? – zapytał patrząc w niebieskie oczy szatynki. Była ładną dziewczyną, włosy lekko falowały i sięgały połowy pleców. Często nosiła je związane w koczek, ale lubił, gdy je rozpuszczała. Niższa od niego i bardzo wyrozumiała, nie spodziewał się po sobie, że zacznie spotykać się z tak ułożoną dziewczyną, a co dopiero, że weźmie z nią ślub. Nie naciskała na niego, była bardziej przyjaciółką niż miłością jego życia, gdyby nie zaszła w ciążę dalej by trwali w tym luźnym związku.  

- Ta o której nie możesz zapomnieć – stwierdziła uśmiechając się. – No nie zaprzeczaj, myślisz, że nie zauważyłam? – udała niezadowoloną.

- To tylko kolega – stwierdził odwracając wzrok – Był moim przeciwieństwem. Przykładny uczeń z ułożonym życiem, wszystko mu się udawało. Drażniło mnie to, ale i zazdrościłem mu tego.

            Przeczesała ręką jego włosy, a on jak zawsze opowiedział jej swoje relacje z przewodniczącym. Nigdy się na niego nie złościła, zawsze go potrafiła wysłuchać, była jego powiernikiem.

- To brzmi jakbyś był w nim zakochany – stwierdziła nie przestając gładzić jego włosów. Podniósł się by zaprzeczyć, ale położyła palec na jego ustach. – Nie zaprzeczaj, nie szukałbyś go tyle czasu, gdybyś nie kochał… - uśmiechnęła się.

            Zastanawiał się dlaczego teraz sobie przypomniał tą rozmowę. Sophia wiedziała lepiej niż on sam, co siedzi w jego sercu. Po tych dziesięciu latach ponownie się spotkali, a ten przed nim nadal uciekał. Nie podobało mu się to, męczyło go to coraz bardziej.

- Ile jeszcze będziesz mi kazał się gonić?! – krzyknął nie zważając na przechodniów. Wpatrywał się w plecy blondyna, który zatrzymał się słysząc jego głos. – Daj mi odetchnąć bez myślenia o tym, że znowu znikniesz! – powiedział ruszając w stronę blondyna, który pośpiesznie wytarł twarz rękawem i spojrzał na niego.

- Nie potrzebnie – stwierdził Nataniel patrząc na zbliżającego się szatyna – Dam ci odetchnąć, już nigdy nie pokażę ci się na oczy. Nie będę niszczył twojego małżeństwa…

- O czym ty pieprzysz? Zniszczyć mojego małżeństwa?! Jak to nie pokarzesz mi się więcej na oczy?! Czy ja tego kurwa chcę?!

- Widziałem jak się kłóciłeś z Debrą i to z mojego powodu. Wiedziałem, że jesteś żonaty, powinienem to wcześniej skończyć… I masz dziecko! Powinna mieć pełną rodzinę! – odpowiedział Nataniel patrząc na Kastiela.

- Chyba coś źle zrozumiałeś – powiedział starając się opanować. – Debre i mnie nic nie łączy…

- Nie zaprzeczaj, masz obrączkę na palcu. Mieszkacie razem i macie córkę!

- Matka Natii nie żyje od siedmiu lat! A to – pokazał swoją obrączkę – noszę by uczcić o niej pamięć… - Nataniel nic nie powiedział tylko się w niego wpatrywał zakłopotany. – Debra jest tylko koleżanką, której pozwoliłem u siebie zamieszkać po tym jak jej facet ją wyrzucił z domu. Tak mam dziecko, czy ci to kurwa przeszkadza?! Przecież widzę, że nadal mnie kochasz!

- A co z tobą? – zapytał Nataniel – Po co mnie gonisz?

- Co chciałbyś usłyszeć? – odparł patrząc w niebieskie oczy blondyna, który tym razem nie odwrócił wzroku.

- Robić kłótnię kochanków na środku parku przy tłumie ludzi to tylko ty potrafisz. – powiedziała Debra zatrzymując się obok mężczyzn. – Może zaczniecie krzyczeć? Jeszcze nie wszyscy was słyszeli.

            Nataniel zaczerwienił się odwracając wzrok.

- Zaprowadź Natie do szkoły. Ja jadę już do pracy. – stwierdziła – Po za tym nie spodziewałam się, że tak zniewieściejesz Nataniel, to narazie - dodała zostawiając dziewczynkę z mężczyznami i ruszając do wyjścia z parku. Kastiel odetchnął i spojrzał na Nataniela.

- Jedziesz ze mną, w końcu musimy ustalić co z tym wszystkim zrobić – powiedział Kastiel biorąc Natię na ręce.

- Tak, masz rację – zgodził się Nataniel zerkając na dziewczynkę, która się do niego uśmiechnęła.

Część 4

Część 6